نگاه به « گناه » از زاویه‌ای دیگر !

 

سئوال : اگر در حالیکه دارید با کسی حرف می زنید متوجه شوید کلاً حواسش به شما نیست و هیچ کلمه از حرفهای شما را نمی شنود و فقط دارد به شما نگاه می کند چه حالی به شما دست می‌دهد ؟

حالا هیچ حالی هم به شما دست ندهد و ناراحت نشوید آیا او دارد ادب را رعایت می کند ؟

چه چیزی باعث شده او در حالی که چهره اش به سوی شماست به شما هیچ توجهی نداشته باشد !؟

خلاصه یک چیزی هست که باعث این موضوع شده !

حالا در روابط انسانها با هم، چندان مهم نیست امّا در رابطه با خدا ـ مخصواً در نماز ـ این خیلی بد است که چهره انسان بسوی خدا باشد امّا هیچ هوش و حواسش به او نباشد( و « وجهش » به سوی او نباشد  )

به سه مقدمه زیر توجه کنید ( تا به نتیجه مد نظرمان برسیم ! )

1- وجه قلب هر کس به سوی چیزی باشد به آن توجه می کند و از یاد او پر می‌شود

2- در طول روز به هرچیزی توجه حقیقی داشته باشیم هنگام نماز ( که خودش لحظه ای از لحظه های زندگی ماست ) هم یاد آن  در ما هست و وقتی یاد چیزی که به آن توجه حقیقی داریم ( وجّهتُ وجهی ! ) در ما باشد ، جای یاد چیزی که از آن غافلیم را می گیرد ( که همان یاد خداست )

3- هر چیزی یاد خدا را از ما بگیرد خوب نیست ( می‌گوییم گناه ! )

نتیجه :

در طول روز به هرچه که یاد خدا را از ما بگیرد توجه بیش از آنچه لازم است مبذول داریم آن چیز می شود خار طریق سعادت و مانع قرب حق

چرا که نماز « قربان کلّ تقی » ( موجب تقرب هر باتقوا ) است و نماز فلاح و خیر العمل است و هر چیزی ما را از آن باز دارد « گناه »

فتبصّر